Lake Meat en Hooverdam

Vandaag was het een iets rustigere dag. We hadden dit ook zo wat opgenomen in ons schema. Als we vanuit Zion al wat verder naar het Westen rijden, zitten we niet ver van Las Vegas en kunnen we in St George nog wat aan het zwembad liggen. Dat was wel meegenomen, die rustpauze na Bryce en Zion.

Nadien gingen we op pad richting Las Vegas, maar we deden nog een tussenstop bij Lake Mead en Hoover Dam. Lake Mead was vrij verlaten. We hebben enkele ramps ( = afritten) genomen, maar steeds kwamen we bij verlaten plaatsen. Waarschijnlijk waren we er wat te laat, want overal stonden boten voor te gaan vissen. Die zullen ondertussen uitgevaren zijn. Wij op zoek naar een strandje. Het voordeel daar was wel dat we met onze wagen tot aan het water konden rijden. Er stonden nog zo’n 4 wagens geparkeerd voor een snelle duik in Lake Mead. Hoewel echt genieten was het niet want het was erg winderig waardoor er veel zand waaide.

Daarna reden we door tot aan Hoover Dam. Dit is zeer sterk beveiligd. Onze wagen werd gecontroleerd en ge moest het niet riskeren om een schijnbeweging te doen om eraf te springen ofzo. Dan kreeg je waarschijnlijk een ticketje Guantanamo Bay J Maar lang zijn we hier niet gebleven. Het werd onderhand tijd om richting Las Vegas te rijden en richting The Strip by night!

In Vegas, hebben we enkele malen The Strip afgereden met onze wagen. Voor je in Vegas binnenrijdt, kan je aan de skyline al de hotels herkennen. We wisten dus al van ver waar we moesten zijn. Die hotels vallen van buiten nogal mee. Tuurlijk, ze zijn groot en indrukwekkend, maar wacht tot je er eenmaal binnenzit… 

Aangezien we toch in Vegas zijn, kozen we voor onze wagen VALET te parkeren. Dat betekent eigenlijk dat je hem laat parkeren. Je rijdt dan tot aan de ingang van het hotel (en geloof mij, dat is al een boulevard) en je geeft uw sleutels af aan de chauffeur en die is er dan mee weg.

Aankomen in Vegas, moet je in stijl doen. Dus besloot An van even de aandacht op haar te vestigen en het alarm te laten afgaan van onze wagen. Iedereen had dus gezien dat wij in The Mirage waren. Zo doe je dat!

Buiten was het immens warm… Woestijnstad eh. Maar dan kom je door de dubbele deur naar binnen en … ge zijt in het tropische regenwoud bij een temperatuur van 14° ofzo. Airco kennen ze daar wel.  Ik had al gezien dat The Venetian recht tegenover ons hotel was. Aangezien we toch konden uitslapen, wij eens gaan kijken. The Venetian is een hotelcasino waarvan de eigenaar wou dat moest Venetië ooit door de stijgende temperatuur op aarde onder water komen te staan, het toch nog zou voortleven in Las Vegas. Hoe dwaas! Maar ’t is wel bepaald indrukwekkend en eigenlijk soms ook lachwekkend. Er varen dus echt gondels door dat casino/hotel. Er is een heus winkelpark aangelegd langs waterkanaaltjes zoals in Venetië en je kan eten op het San Marco plein. Aan alles is gedacht alsook dus menselijke standbeelden. Alles is ook overdekt, maar het plafond is met wolkjes beschilderd. En als je dan denkt dat The Venetian de kroon spant… think twice and read on!

Zion NP

Na Bryce, was het al de beurt aan Zion. Het tempo ging dus omhoog! Zion lag iets meer ten Westen van Mt Carmel. Wij kwamen dus uit de Oostelijke kant en oh gelukkig… wat een toproute was dat! Na het tonen van ons pasje, raakten we terug makkelijk binnen in Zion en werden we op rode grindwegen geleid langs de bergen van Zion. Echt prachtig om te rijden. Ook hier zijn enkele parkings net langs de weg aangelegd waar je kan stoppen en genieten van het uitzicht. Zion beloofde dus al direct veel.

Na enkele tunnels stonden we ineens in de vallei. Zonder dat we dat eigenlijk beseften. We bekeken onze Zion gazetjes even en pikten enkele wandelingen eruit. Aan het visitor center parkeerden we onze wagen naast een ‘raar’ gezelschap. De mannen naast ons waren leden van TheOneRing, een internetorganisatie die als gemeenschappelijke interesse: The Lord Of The Rings heeft. Zij waren op rondtrip door de USA en gingen overal foto’s trekken van Gandalf. Ze hadden een pop van Gandalf mee en trokken zo overal foto’s van hem. Zo was ie dus al in Zion geweest, San Diego en Las Vegas. Raar mannen…

In Zion kozen we twee makkelijkere wandelingen, The River Walk en het populaire Emeralds Pools. An was wel wat ontgoocheld toen we aan de River Walk begonnen. Ze had hoop dat dit echt langs de rivier zou gaan, maar in feite was dit een makkelijk begaanbaar wegje langs de rivier. We zetten toch maar door omdat we nu wel het begin van de prachtige The Narrows wandeling wouden zien. Hiervoor is Zion wel berucht. Dit is nl. een wandeling tussen de canyons van Zion door (en niet langs) de rivier. An wist niet goed wat The Narrows was, maar toen ze het zag … was ze wel verkocht. “Tees moeten we toch doen”. Wij waren er echter wel niet op gekleed. Ik had een lange broek aan, we hadden onze goede fotocamera en videocamera mee... maar ge zijt daar dan toch ook maar één keer eh. Wil je dan later kunnen zeggen: “we zijn aan The Narrows geweest, maar zijn niet begonnen”? 


Dus wij op weg voor 40m en dan terug beginnen twijfelen. Even verderop stonden nl. mensen tot aan hun nek in het water (en ze waren niet aan het zwemmen). Terug veel twijfel dus… maar enkele terugkomers stelden ons gerust. Dit is het zwaarste punt voor de komende 3km. Dus wij alles wat herschikt in de rugzakken, deze op Roel zijn schouders gezet en weg door dat diepe stukje. An tot aan haar nek ik het water, Roel net tot aan zijn middel. Maar zijn wij blij dat we hebben doorgezet! Wat daarna volgde was gewoon magistraal mooi. Je staat daar tussen twee enorme canyons met af en toe een watervalletje en met uw voeten in het water… Super! We gingen dapper verder door de canyons en door de rivier. En trachten ons recht te houden. Gelukkig was het wel heel goed weer. Werd je al eens nat, dan droogde je wel terug op.

Na The Narrows, hebben we ons een kwartiertje laten drogen. Ondertussen aten we wat en trachten we ons eten weg te houden van opdringerige eekhoorns. Het is nl. verboden om dieren te voederen in de Nationale Parken. Ze willen deze wild houden en als ze steeds eten krijgen, is dat al niet het geval en worden ze bovendien agressief tegen mensen die dan niets geven. Er staan zelfs boetes op tot $1.000.

Aangezien we het ondertussen toch al wat gewoon waren om in het donker te rijden, besloten we ook nog om Emeralds Pool Trail te doen. Deze hebben we gecombineerd met The Grotto Trail. Deze wandeling was welgekomen om nog verder te drogen en verder te genieten van Zion.

Zion was net als Bryce een voltreffer. Veel beter dan de Grand Canyon! We hebben hier wel gemerkt dat we geen voldoening halen uit enkel een uitzicht, wij moeten iets actief doen en dat hebben we in Zion en Bryce echt wel kunnen doen.

In St George aankomen hadden we een knap motel. Veel tijd hadden we echter niet meer. Snel naar de supermarkt en naar The Players Grill. Roel wou dan toch ook wel eens een sportsbar doen in de USA. Dat was ook wel een aparte beleving. Je kon daar kijken naar het American Football. We hadden weer een dag uitgekozen… Het college seizoen startte nl. net die avond. Het echte seizoen, de NFL, startte pas een weekend later. Roel supportert voor de San Francisco 49ers!! ’t Eten was ook wel goed en Roel kreeg daar nog een halve chocolade taart ook… Hij heeft ze niet opgekregen. Onze ober moest er eens mee lachen.

Bryce NP

Vandaag beloofde onze reisgids een topdag. Op het menu stond nl. Bryce en dit nationaal park is indrukwekkender dan de Grand Canyon (dat vonden wij toch). Hoge adelbrieven dus en hoge verwachtingen voor dit park. Naast het bezoeken van dit park, had Roel ook nog zijn oog laten vallen op Scenic Byway 12, een route met enkele spectaculaire dingen. We vertrokken dan ook redelijk vroeg en aten enkele muffins / cupcakes van winkeltjes langs de weg.

Voor we Bryce binnenreden, dienden we een stuk van de route 12 te doen. Deze bracht ons langs de Red Canyons. Dit was prachtig! Echt rode stenen die zijn uitgesneden door de wind. Prachtig. We parkeerden onze wagen langs de weg en deden een kleine wandeling tussen deze prachtige rotsformaties. Als Bryce ook zo mooi is, dan zitten we goed. An was alleszins helemaal verkocht aan die rode stenen.

In Bryce reden we direct naar Sunset point. Vandaar vertrekken enkele wandelingen. Sunset point  bood echter al een prachtig uitzicht over de hoodoos van Bryce. Als er iets is wat we nu echt wel wilden doen… dan is het het beleven van een canyon. Nu wouden we echt niet boven aan de canyon blijven staan en kijken. Dus trokken we onze goeie schoenen aan en deden we de Queens Garden Trail. Deze trail bracht ons naar de bodem van de canyon. Je kon er knappe dingen zien. Onderweg waren we echter er niet uit of we nu deze trail straks terug in omgekeerde richting moesten doen. Roel dacht dat we wel konden overschakelen op de zwaardere Navajo Trail en zo naar Sunrise point konden gaan en vandaar de Rim Trail terug doen naar ons startpunt (en waar onze wagen dus stond geparkeerd). An dacht dat we hetzelfde moesten terugdoen. Gelukkig had Roel gelijk. Tweemaal hetzelfde zien, dat is nl. ook zonde van de tijd.

Wij dus overgeschakeld op de zwaardere Navajo Trail. Ondertussen waren we wel enkele malen verrast door een plotse regenbui /  hagelbui/ onweer. We schuilden onder de bomen, hoewel dat eigenlijk ook niet zo slim is want die kunnen geraakt worden door de bliksem. Door het onweer ontstond er een stevig beekje. De Navajo trail bracht ons terug naar boven in de valley. Net toen we aankwamen, barstte er een zeer hevig omweer uit. I.p.v. de Rim Trail dus terug te volgen, pakten we de shuttle richting onze wagen. Daar aten we wat en wachtten tot het omweer over ging. Als het wat beter was, reden we naar de top van de valley om nog enkele zichten te zien.

Daarna zat Bryce erop voor ons en het was ferm de moeite!! We hebben nog een stukje gedaan van de route 12. Hier kan je echter wel meer uithalen. Er waren nl. redelijk wat ongeasfalteerde wegen. Door het omweer waren deze echter nu niet meer toegankelijk. Maar Bryce maakte eigenlijk echt wel alles goed.

Het was al vrij laat en we dienden dan ook in het donker terug te rijden. Dat is ook wel een speciale ervaring in USA. We reden door naar Kanab, een iets groter stadje van Mt Carmel, om daar de McDonalds in te duiken en onze inkopen te doen voor morgen. Deze inkopen worden voor jou ingepakt in zakken. En dat is een ferm nadeel! Wij zijn dus een zak vergeten in Kanab en hebben dit pas gemerkt bij het uitladen in Mt Carmel. Aangezien beide stadjes 45 minuten uit elkaar lagen … vonden we dit nu ook weer niet de moeite om voor twee flessen water terug te rijden. Die kopen we morgen dan wel elders.

Lake Powell

’s Morgens hadden we besloten om wat te gaan plonsen in het Lake Powell. We hadden via onze reisgids enkele stranden gevonden, maar ter plekke gekomen blijken Amerikanen toch iets anders te verstaan onder stranden… Het waren nl. allemaal rotsen en je kon daar wel in het water gaan.

Dilemma was toen om ofwel te vertrekken richting Mt Carmel ofwel nog enkele dingen te gaan bekijken in Monument Valley. We hadden echter op die moment problemen met onze credit card en deze waren nog niet geheel opgelost. Aangezien Monument Valley in het land van de Navajo ligt, dienden we daar aparte inkom voor te betalen. Naast dit, lag Monument Valley redelijk wat uit de route en zou het toch stevig wat omweg betekenen. Dus reden we maar meteen door naar Mt Carmel.

Deze stad hadden we gekozen voor enkele nachten. Mt Carmel ligt nl. tussen het Zion park en het Bryce Park. Dat maakte het ons wel gemakkelijk om deze twee parken te kunnen doen en te blijven overnachten in hetzelfde motel.

Tusayan - Page

Vandaag verkenden we het Oosten van park. Hiervoor dienden we een andere bus te nemen die ons bracht naar Yaki Point. Na deze uitzichtpunten, hadden we genoeg van de Grand Canyon gezien.

We hebben dit wat sneller gedaan, want onze GPS (die we nu beter en beter onder de knie kregen) beloofde ons nog een pittige route richting Lake Powell. Nadat we ’s morgens de Oostkant hadden bezocht van de Grand Canyon, dienden we afscheid te nemen van dit eerste park en konden we op weg naar Lake Powell.

Onderweg naar Lake Powell wou ik nog wel graag stoppen aan Horseshoe Bend. Op dit punt maakt de Colorado rivier een U-bocht en heeft ze zo een plateau uitgesneden van wel 50m diep. Maar om tot daar te raken, dienden we eerst even in het rood te gaan. Voor de ene letterlijk… De weg naar Horseshoe Bend was vrij… warm. Of zeg maar heet. Er was nergens schaduw, geen wind… en ’t zal tegen 40° C zijn geweest. Op sommige punten ging het dan ook nog eens redelijk omhoog wat de hartslag stevig doet stijgen. Maar het zicht maakte heel veel goed. Echt knap. Toen we terug aan onze auto waren, zagen we beide (met An op kop) zo rood als een kreeft (van de warmte).

Daarna reden we verder over de Glenn Canyon dam en kwamen we in ons volgende park, de Glenn Canyon. Onze pass laten zien en we waren binnen. Glenn Canyon bestaat uit een groot meer, Lake Powell. Dit kan je verkennen met boten. Zo kan je de Canyons binnenvaren, maar … dat is allemaal vrij duur. Die dag lukte ons het sowieso al niet meer om dit nog te doen. We reden naar ons hotel, deze keer in het park gelegen en verkozen om daar wat aan het zwembad te zitten. 

Grand Canyon NP

Vandaag stond ons eerste hoogtepunt op het programma, nl. het bezoek aan de Grand Canyon. We zijn nog steeds in Arizona en deze staat wordt dan ook de Grand Canyon State genoemd. Onze reisgids, dat is dus een boekje en geen echte persoon ofzo, raadde ons aan om deze te bezoeken te starten vanaf de Eastern Drive. Dat betekende wel een beetje omweg, maar we konden het ons wel veroorloven aangezien ons motel in Tusayan op een kwartier van de Grand Canyon ligt.

Eerst even tanken en ons een koelbox aanschaffen. Stel jullie daar niet veel van voor… Dat was gewoon een piepschuimen bak dat je diende te vullen met ijs, maar dat werkte wel goed! Daarna vertrokken we op weg naar de Grand Canyon via dus de Eastern Drive.

De Eastern Drive begint met enkele kleine canyons die je steeds kan bezichtigen. Langs de route staan view points aangegeven en daar kan je dan naartoe rijden. Daar aangekomen parkeer je de wagen en kan je wat vrij rondlopen. Zo kwamen we uiteindelijk – enkele view points later - aan de ingang van het park. Daar kochten we een American Pass voor $80. Deze pass geeft je ook toegang tot heel wat andere parken en aangezien wij toch zinnens waren er veel te doen, kwam ons dat heel wat voordeliger uit.

De rangers legden ons uit dat het eerste stoppunt enkele meters verder was. Dit was Desert View. Ze zeiden meteen dat het ook een absolute must was om daar eventjes te stoppen. Daar kon je nl. een uitkijktoren beklimmen om een 360° graden overzicht te krijgen. De moeite!!

In het Grand Canyon park, krijg je pas echt een indruk over hoe groot de Grand Canyon eigenlijk wel is. In het park kan je verschillende wandelingen (=trails) doen. Ook rijden er heel wat shuttle bussen. We hebben met de bus de Hermit Trail route afgelegd. Deze brengt je langs enkele view points waar je echt knappe zichten hebt. Deze trail ligt ten westen van het park. Op enkele views kon je echt de bodem van de vallei zien en de Colorado rivier zien kronkelen.

Na deze trail was het tijd om naar ons motel in Tusayan te gaan. Dit was echter wel een tegenvaller. Het was een duurder hotel wegens dicht bij het park, maar het was er niet aan te zien. We hebben ’s avonds zeker 8 grote motten moeten neerkloppen alvorens we konden slapen J .Daarnaast lekte de kraan in de badkamer nog ook en dat was irritant! Gevraagd aan de receptie of ze dit konden maken, maar dat ging niet en daarmee was de kous af. An heeft dan maar een creatieve oplossing bedacht en er dan maar een kussen onder gelegd zodat we tenminste niet meer 'tik tik tik...' hoorden.

Prescott en Sedona

Ons eerste motel was wel oke. Zoals in de films stond onze wagen voor de kamer geparkeerd. Veel tijd hadden we echter niet. We hadden gisteren (via Wifi) enkele shoppingcentra opgezocht in Phoenix. We zorgden er steeds voor dat onze hotels wifi hadden zodat we toch steeds online konden. Dit was nl. wel noodzakelijk omdat we de meeste hotels dus nog niet hadden geregeld. Maar terug over naar het shoppen… J

Terug volgens Nonkel Stephen, was de taks in Arizona het laagst en kon je dus best daar je inkopen doen. In de voormiddag gingen we dan ook naar Outlets at Anaheim, een shoppingcenter net buiten Phoenix. Dat gaf ons ook meteen de kans om onze huurwagen wat uit te testen.

In het shoppingcenter viel ons meteen op dat er totaal geen volk rondliep. We hadden wel meteen de Levi’s shop gevonden. Ik had wel graag enkele broeken gekocht. Na een kwartier stond ik dan ook terug buiten die shop met twee broeken rijker en enkele dollars armer. Levi’s is ginder echt spotgoedkoop. Die broeken hebben mij €60 gekost. An kocht haar een shortje in Columbian. Ze had spijt dat ze door de zwangerschap geen Levi’s kon kopen.

Daarna reden we verder naar Prescott. Daar hebben we snel even door het plaatselijke woud gereden. Via Prescott ging het langs Jerome naar Sedona. Althans… dat was het plan. Onze GPS stuurde ons echter niet de weg uit die wij wouden. Hierdoor hebben we wel wat tijd verloren en kwamen we later dan gepland in Sedona.

In Sedona aangekomen, konden we de Red Rocks nog bekijken vanop enkele view points. In het Visitor Center waren we er dan achtergekomen dat Amerikanen 4 dagen verlof hebben op een jaar. Althans… dat was toch het aantal dagen dat die gids in dat center had. We hebben ginder ook nog een deeltje van Oak View Trail gedaan, maar vertrokken dan richting Flagstaff.



Vanuit Sedona was het een prachtige route door de bossen naar Flagstaff. Dat was wel een pareltje. In Flagstaff hebben we dan nog even over Route 66 gereden en zijn we gaan inchecken. Veel is er daar niet meer van te zien, van die Route 66. Je hebt wel nog enkele souvenirwinkels die wat memorabilia verkopen. Flagstaff zelf is voornamelijk berucht van zijn enorme goederentrein.

Brussel - Phoenix

Vandaag beginnen we eraan. We gaan rondtrekken door de USA. Vandaag staat er maar liefst 13u vliegen op het programma. We hebben een tussenlanding in Philadelphia. Daar hebben we 2u20 om over te stappen op het volgende vliegtuig richting Phoenix. Volgens nonkel Stephen is dat al vrij krap. We zouden nl. onze bagage terug moeten oppikken en dan terug eens door de douane moeten passeren… Maar we hebben geluk. Onze vlucht komt een uur te vroeg aan en we hebben dus tijd om onze eerste dollars te besteden in de luchthaven van Philly. In Philly, zitten we echter wel eventjes vast. Er is een technisch defect aan onze vlieger en we verliezen daar een uurtje. Ons uurtje sneller landen was dus niet echt een voordeel, maar dat gaf ons wel al direct wat tijd om uit te vissen hoe onze wifi's precies werkten. :)

Daarna gingen we recht naar Phoenix. Ondertussen was het daar al 19u en donker eer we onze huurwagen konden oppikken. Deze hadden we ook al geregeld vanuit Brussel bij een Duitse operator, deze regelde alles met Alamo, het verhuurbedrijf. We kregen een Honda Civic met automatische schakeling. Dat leverde al meteen problemen op, want noch An noch ik hadden hier ervaring mee. Blijkbaar moet je dus de rem steeds indrukken alvorens je kan starten. Nadat we daarachter waren gekomen, konden we vertrekken richting ons eerst motel in Phoenix. Het rijden in USA viel ons goed mee, maar effectief ... alles is daar toch wat bigger. Met onze GPS vonden we echter snel onze weg richting ons eerste motel.

Daar aangekomen, gingen we meteen op zoek naar een supermarkt. Deze zijn open tot 22u ofzo. En dat was wel nog een geluk, want we hadden nog niets gegeten.