Alcatraz

Onze laatste dag op reis is aangebroken, maar we gaan vandaag wel nog naar Alcatraz! Enigszins gelijk een zombie, want echt goed hadden we niet geslapen. Het ontbijt van Boudin smaakte echter wederom… Verse croissants, een zeer schaars iets in USA.

Om 10u was het tijd om te boarden voor Alcatraz, de gevangenis op het eiland waarvan ontsnappen onmogelijk is. Het is echt een knappe beleving geworden. Voor je echt aan boord stapt, staan er heel wat citaten over Alcatraz te wachten op jou. Eéntje die ik jullie niet wil onthouden is eentje van het hoofd van de plaatselijke indianenstam: "The first thing you see when passing the Golden Gate Bridge by boat, is Alcatraz." 

De gevangenis zelf bezoek je met behulp van een audiotour en dat geeft wel een sterke meerwaarde. Wij raden sterk aan de Engelse versie te nemen. Er worden bepaalde historische gebeurtenissen verteld (de opstand in 1946, de mysterieuze ontsnapping van 3 inmates en de bekende gevangen). De audiotour wordt verteld door ofwel bewakers van toen ofwel gevangen van toen. Dat maakt het natuurlijk nog leuker en spannender. Als je binnenkomt in de zaal, staat in het groot “If you break the rules, you go to prison. If you break the prison rules, you go to Alcatraz!” Huiveren! En dat bepaalt meteen de setting van je bezoek. De audiotour doet de rest.

Ondertussen hebben we in Alcatraz wel gemerkt dat mijn Nike sweater een gaatje vertoonde. Ik had die gisteren gekocht en dus zijn we die in Niketown in de namiddag maar terug gaan wisselen.

Dan werd het stilaan tijd om ook voor onze kleine meid een aandenken te kopen aan haar eerste verre reis en we sloten onze rondreis af met seafood.

San Francisco - Shopping

Vandaag hadden we niet veel plannen. Er waren enkele cadeautjes die we graag wouden gaan kopen in San Francisco. Hier is nl. een Abercombie & Fitch winkel en Anneleen Moens was onlangs verjaard. Voor Bruno gingen we kijken achter All Star schoenen, maar we durfden ze eigenlijk niet te kopen… Er waren drie soorten blauw. Uiteindelijk maar goed dat we niets hebben gekocht, want… ’t was het verkeerde blauw geweest.

Uiteraard hebben we vandaag wel een ritje gedaan met de plaatselijke trammetjes. Jullie kennen deze wel vanuit de films! Ik moest uiteraard langs de reling staan. An verkoos meer een zitplaatsje. Voor de Amerikaanse toeristen in San Francisco is dit ook een heuse attractie, hebben we gemerkt... 

An ging ook wat zwangerschapskledij kopen, want onze kleine lieve meid is precies aan het groeien geslagen in die weken. We hadden op het net enkele winkels gevonden en de “A Pea In The Pod” winkel was wel een voltreffer.

’s Avonds hadden we afgesproken met David De Vleeschouwer van de basket en zijn vriendin, An. Zij deden dezelfde toer als ons en hadden ons ingehaald in San Francisco. Het werd een leuke, late avond in een Irish Pub waar we onze ervaringen over USA konden delen en vertelden over voorgaande reizen.

San Francisco

San Francisco werd al meteen een voltreffer. We reden de stad binnen over de Bay Bridge, een indrukwekkende brug. Het verkeer naar San Francisco heeft het geluk om over het hoogste niveau te rijden. Het verkeer naar Oakland heeft minder geluk en moet een niveautje lager rijden. Dit plus de lengte van die brug, maakt dit wel een indrukwekkend geheel.

In San Francisco besloten we eerst in te checken. Dan waren onze valiezen toch al in het hotel. We dienden nl. vanavond onze huurauto binnen te brengen aan de luchthaven van San Francisco en we zagen het niet zo zitten om dan te liggen sleuren met valiezen tot ons hotel in Fisherman’s Wharve. 

Na het inchecken konden we beginnen aan 49-mile drive doorheen San Francisco. Deze route werd aangeduid door meeuwen. Deze drive bracht je langs alle hoogtepunten van de stad. Er was een latino gedeelte, een homo gedeelte, een financial district, fisherman’s wharve etc… 

Maar hetgeen waar je natuurlijk het meest van al naar uitkijkt, zijn Alcatraz en The Golden Gate Bridge. Onze route bracht ons dan ook snel naar een plek langs het strand waar je beide monumenten in één oogopslag kon bekijken. Fantastisch! Alcatraz is voor later, maar The Golden Gate Bridge is bepaald een knap brugje! We reden met onze wagen verder tot Fort Point waar je bijna onder de brug en aan het water staat. Mooie brug toch! En het sein voor vele boten om in San Francisco aan te komen.

Nadien vervolgden we onze route langs het strand, reden naar Twin Peaks waar we een overzicht kregen over de hele stad, langs de verschillende districten en uiteindelijk werd het tijd om onze wagen te gaan inleveren.

We keerden terug met BART en de MUNI bussen naar ons hotel en slenterden wat rond op Fisherman’s Wharve met zijn beroemde Pier 39. Daar vonden we heel wat restaurantjes die ons wel konden bekoren. Na al die rondtrekkende dagen, had ons maag wel eens zin in iets anders dan junk food.

Yosemite NP - Vallei

Vandaag zouden we de vallei van Yosemite doen. In de voormiddag zouden we helemaal naar boven tot Glacier Point rijden. Vanop dit punt heb je een overzicht over de hele vallei. Een prachtig zicht over de Half Dome, El Capitan en de Bridevail watervallen. Roel vond dit een ideaal moment om daar zijn Starbucks coffee op te drinken. Zalig genieten toch!

Daarna zijn we op economy terug naar beneden gelezen. Dat was ook nodig, want onze naft was bijna op en in de valley was geen tankstation. Logisch ook, de vallei is in het nationale park en alles wordt daar in huidige staat behouden. Onze economy rijstijl stond onze wagen goed aan, want in plaats van naar drie blokjes naft te dalen na enkele mijlen, steeg ons peil naar vijf blokjes. Wij maakten dus naft bij.

Nadat we van Glacier Point waren bekomen, reden we dus verder naar de vallei. Onderweg dienden we door een tunnel te rijden en net daarachter was er een zeer druk bezocht uitzicht. Net na de tunnel had je immers een zicht over de hele vallei. Prachtig.

In de vallei gekomen deden we twee wandelingen: de Bridevail waterfalls en de Lower yosemite falls. Voor de Bridevail falls konden we onze wagen meteen parkeren bij het startpunt van deze wandeling. De temperatuur schoot ook weer sterk omhoog... 

Beiden brachten ons naar een waterval in de vallei. In het begin van zomer / einde lente zijn deze watervallen zeer indrukwekkend wegens het smelten van het sneeuwwater. Nu waren ze dus iets minder.

Na de beide wandelingen hadden we nog een lange trip richting Oakland. Vanuit Oakland zouden we naar San Francisco rijden.

Yosemite NP - Mariposa Grove

Vandaag een drukke rij dag. En waar we toch meestal wat rustpunten tussendoor hadden om dingen te bekijken of bezoeken, was dit nu niet het geval. De rit naar de Zuidelijke ingang van Yosemite was saai. Gelukkig had onze GPS het idee om langs wat binnenweggetjes te sturen. Die gingen nl. niet trager, maar waren ook wat spannender voor te rijden (bochtiger).

Echter… ons lichtje van de bandenspanning was weer gaan branden en bleef branden. Tijd dus om dat toch even te controleren. Dat ging nog niet van een leien dakje… We hadden onze banden opgepompt naar de gevraagde bandendruk, maar het lichtje bleef branden. An had dan het idee dat dit misschien enkel wordt gemeten als je rijdt. Effectief, na 100m rijden viel ons lichtje terug uit en voorgoed deze keer.

’s Middags kwamen we aan in Oakhurst waar we al konden inchecken in ons motel. Het plan was dan om Yosemite in twee keren te doen. Vandaag ons richten op Mariposa Grove en Wanowa, nl. de zuidingang, en morgen focus naar de vallei. Dat plan hebben we wel volgehouden!

In de middag dus gereden naar Mariposa Grove en het viel ons meteen op dat frisse zeewind plaats had gemaakt voor … niks eigenlijk. En de temperatuur liep dus meteen snel op.

Mariposa Grove is gekend om zijn Sequoia’s, enorm dikke en hoge bomen. De sherrif van dit bos is Grizzly Tree. Deze boom zou 2.700 jaar oud zijn. Net iets verder staat dan California Tree. In deze boom is een gat waardoor je kan stappen. Vroeger kon er zelfs een hele wagen door, maar ondertussen zou de boom zichzelf aan het herstellen zijn.

Na Mariposa Grove zijn we nog naar Wanowa gegaan, maar meer dan een camping was dit eigenlijk niet. Op tijd gaan slapen voor de vallei morgen dus.

Monterey (Bay Aquarium)

In Monterey zelf is er een groot aquarium. Aangezien we toch een hele dag hadden, besloten we onze dollars hier maar aan te geven. Ze waren het wel waard. Er waren zeer veel verschillende soorten vissen: kwallen, zeepaardjes, zeehonden, haaien, tonijn, zalm… En alles was ook zeer goed onderhouden. Zo was er onlangs een kleine Baby Shark geboren.


Ook de uitleg die je er kreeg was knap. We hebben aangeschoven bij aquarium waar tonijn vissen net hun eten gingen krijgen. Snel dat die waren... 't Was een heel schouwspel om te zien. Als de tonijnen dan gedaan hadden met eten, waren de restjes voor de minder snelle visjes.

Na het aquarium deden we de 17-mile route. Dit is een privé weg die je langs de golfcourts en villa’s langs de Pacific Ocean brengt. Veel verschilt deze route niet van de Pacific Highway 1, enkel dus dat je golfcourts en villa’s hebt… We hadden in een supermarkt een sandwich gekocht en gingen deze opeten aan een picknick area. Het eerste idee om deze in openlucht op te eten, was niet bepaald briljant.  Van zodra we met eten uit onze auto kwamen, werden we in de gaten gehouden door meeuwen. Ik was hier niet door geïntimideerd. Wij waren ervan overtuigd dat die toch niets deden, net zoals in de Nationale Parken. Die overtuiging sneuvelde al snel toen ik wou bijten van mij sandwich en ineens langs achter werd voorbijgezoefd door een meeuw die in mijn sandwich pikte. Ze hoopten waarschijnlijk dat ik die zou laten vallen dan, maar dat was niet gebeurd. Eten ging dus niet, tenzij in de auto.

Daarna deden we die 17-mile drive verder, maar deze kon ons toch niet bekoren. Hopelijk bracht Monterey met zijn pier meer. Maar ook dat was ijdele hoop. Blij dat het avond was en we konden gaan slapen, in de hoop dat ons laatste Nationale Park, Yosemite, Monterey snel kon doen vergeten.

Pacific Highway 1

Vandaag gingen we verder met ons plan B. Plan B beviel ons echter steeds meer. En nu hadden we dan ook nog de kans om heel de Pacific Highway 1 mee te pakken. Het kon niet op, want hoe leuk was dat weer om te rijden. Routes die echt op nog geen 10 meter van de zee zich bevinden, ontelbare rustpunten... Leuk! Elke bocht gaf ons een nieuw knap uitzicht.

De kracht van de Pacific Ocean zie je uiteenspatten op de rotsen van het vasteland. In Moro Bay stopten we en aten we op het strand ons middageten. Daarna reden we verder langs de kustwegen. Enkele mijlen verder zagen we een tekentje van Sea Wheals Views. Daar moesten we toch stoppen! En effectief, je kon zeehonden zien liggen op rotsen, op het strand… 

We reden verder naar Monterey en kwamen ginder aan in The Victorian Inn, een motel in Victoriaanse stijl. We gingen op zoek naar eten en eindigden bij de McDonalds. ’t Was alweer eventjes geleden. 

Santa Barbara

Vandaag keerden we terug naar Santa Barbara. Onderweg begon wel een lichtje te branden van onze bandenspanning. Deze was te laag. Wij dachten dat het aan het verschil in temperatuur lag tussen Vegas en Lompoc. ’t Was hier toch iets koeler. En effectief, na enkele miles ging het terug uit.

We hadden in Santa Barbara graag een volledige dag besteed. ’s Morgens reden we richting strand en vonden we een plattegrond met de scenic drive en de botanic garden. Deze bezochten we en dat gaf ons meteen de kans om Santa Barbara wat beter te leren kennen.

In tegenstelling tot de meeste Amerikaanse steden is Santa Barbara opgebouwd door privé investeerders en die hebben de oorspronkelijke Spaanse invloeden bewaard. De scenic drive door de stad toonde zo prachtige Spaanse villa’s. We vonden velen mooier dan die in Beverly Hills.

Na de scenic drive gingen we nog naar het strand en daar ben ik er achter gekomen dat ik mijn zwembroek in het motel in Lompoc was vergeten. Ik ben dan maar tot aan mijn knieën in de Pacific Ocean gegaan. De golven waren enorm. Echte surfgolven.

Later op de avond, gingen we naar het centrum in Santa Barbara waar we nog iets gegeten hebben en wat geslenterd hebben over de avenue. Als ervaren rijder in het USA donker, reed An terug naar Lompoc. 

Hollywood

Vandaag wijken we dus af van ons idee en gaan we naar Lompoc. Dat ligt aan de Pacific Ocean, tegen Santa Barbara. We hadden in onze reisgids gelezen dat Santa Barbara een speciale stad is aan de Pacific Coast en de beschrijving van Spaanse casas, beach en scenic drives stond ons wel aan als plan B.

Het beloofde wel een ferm ritje te worden. 8u rijden maar liefst… Dus trokken we vroeg naar onze chauffeur om onze wagen te gaan halen van de valet parking, gaven hem een tip en vertrokken. De bediende vroeg of we directions nodig hebben om naar waar we heen gingen en wij: “naar Santa Barbara”. “Oh, ge rijdt hier links en dan rechts de snelweg richting West en ge komt er.” Ja, in Amerika kan je bijna niet veloren rijden.

Onderweg naar Santa Barbara, ging alles eigenlijk vrij tot zeer vlot. We reden langs Los Angeles en zo naar Santa Barbara, volgens onze road map. En aangezien alles vrij vlot reed, besloten we Hollywood Boulevard, Sunset Boulevard en de huizen van Paris Hilton, Madonna, Tobey Maguire, Tom Cruise en Keanu Reeves eens te gaan bekijken. Onze GPS heringesteld en voor we het wisten, zaten we al op Sunset Boulevard en zagen we het Hollywood teken op de heuvel. Evenwijdig met Sunset Boulevard ligt Hollywood Boulevard. Daar liggen alle sterren van de acteurs en recent dus ook nog van Kobe Bryant. We zijn hier enkel over gereden. We moesten nu niet perse een foto hebben van de ster van Depp of Pitt. De huizen vielen eigenlijk wat tegen. De beroemdheden zitten sterk verscholen achter het groen in hun villa’s in Beverly Hills, wat wel te verstaan is, want wij waren heus niet de enige die rondtoerden.

Ik reed wel het liefst langs de Pacific Ocean naar Santa Barbara. Dus hebben we vanuit LA meteen ook maar Santa Monica meegenomen. Vandaag rijd je langs de Pacific Ocean. Op sommige stukken zelfs op maar 20m ervan ofzo. ’t Is wel langer rijden, maar zoveel aangenamer als op de highways.

Tegen de avond kwamen we aan in Santa Barbara voor te eten. Santa Barbara is cool! Dat is het minste wat je erover kan zeggen. Er wordt al eens Spaans gesproken. De straatjes zijn gezellig en er heerst gewoon a smooth vibe. Het eten was ook een aangename verrassing en dat verleidde ons meteen om morgen hier terug te eten.

Las Vegas

Ondertussen hadden we in Las Vegas al door dat we ons oorspronkelijk plan van langs Death Valley naar Yosemite te rijden, konden opbergen. Door Labour Day weekend waren er weinig tot geen hotelkamers vrij en we zochten dus een backup plan. Dat werd dan ook gevonden en is verder in onze reisverslag te vinden. Dat is dan weer het nadeel van ginder alles wat te boeken zeker?

Gokken! Dat moesten we nog doen in Las Vegas. We trokken onze stoute schoenen aan en gingen toch met $10 trachten een huis voor ons en al onze broers en zus te verdienen. Maar ’t heeft slechts $0.20 opgeleverd. Ne verliespost dus om het in economische termen te zeggen. Eigenlijk is het volledig $10 vergokt, want we besloten ons ticket met onze winst toch bij te houden. Ons bewijs.

De casino’s zelf zijn speciaal. Er zijn speclale kamers voor de high stakes. Ook zijn er veelal speciale pokerkamers. Maar opnieuw… ge krijgt daar dus wel vrij zicht op. ’t Is niet dat de deur dicht gaat of dat alles achter muren zit. Integendeel… De fruitautomaten overheerst wel het geheel. Elke casino heeft er volgens mij zoveel als ze kamers hebben, nl. 3.000! 

Las Vegas

We hebben tijd in Las Vegas. We zitten hier drie nachten en kunnen dus genieten van een plonsje in het tropische zwembad voor de residents van The Mirage. The Mirage heeft naast dit zwembad en dat stukje regenwoud ook nog andere troeven. Er is Jet, een fuifzaaltje waar elk weekend een soort I Love Techno wordt gehouden (bedoel hiermee 3 zalen met 3 DJ’s). Vorig weekend draaide Tiga daar nog en komend weekend beloofde het ook weer vanalles te worden met Labour Day weekend. Ook is er The Secret Garden waar je, tegen betaling, kan gaan kijken en zwemmen met dolfijnen en de witte tijgers kan zien.

 Meer kan je overdag niet doen in Vegas. Sin City komt pas tot leven als de nacht valt. Het wordt dan ook dragelijker qua warmte. Casinospotting was dan ook onze opdracht van nacht 2 in Las Vegas, maar eerst schoven we aan bij het majesteuze buffet van The Mirage, een soort all you can eat and drink. The Mirage koos voor Italiaanse, BBQ, sushi, Aziatisch, Latijns en salade buffetten. ’t Was wel lekker, niets op aan te merken, maar omdat het Las Vegas is, hadden wij er toch meer van verwacht. Onze trouw moest niet onderdoen!

Maar kom… toch serieus onze buik kunnen vullen vooraleer we gingen casinospotten. Op het verlanglijstje:

1. Treasure Island met hun show The Siren’s Call en piratenboten.
2. Paris Las Vegas met hun kopie van de Eifeltoren, Arc de Triomphe…
3. Planet Hollywood
4. Ceasar’s Palace: het oude Rome.
5. New York, New York met achtbaan doorheen het casino.
6. MGM met de grote tijgers.
7. Belaggio met hun fonteinen.

Ik kan hier moeilijk alles gaan uitschrijven. Elk hotel heeft wel zijn eigen typische Las Vegas style. De foto’s zeggen genoeg. De shows van de casino’s zijn niet zo denderend, tenzij dan de fonteinen van The Belaggio. 

Lake Meat en Hooverdam

Vandaag was het een iets rustigere dag. We hadden dit ook zo wat opgenomen in ons schema. Als we vanuit Zion al wat verder naar het Westen rijden, zitten we niet ver van Las Vegas en kunnen we in St George nog wat aan het zwembad liggen. Dat was wel meegenomen, die rustpauze na Bryce en Zion.

Nadien gingen we op pad richting Las Vegas, maar we deden nog een tussenstop bij Lake Mead en Hoover Dam. Lake Mead was vrij verlaten. We hebben enkele ramps ( = afritten) genomen, maar steeds kwamen we bij verlaten plaatsen. Waarschijnlijk waren we er wat te laat, want overal stonden boten voor te gaan vissen. Die zullen ondertussen uitgevaren zijn. Wij op zoek naar een strandje. Het voordeel daar was wel dat we met onze wagen tot aan het water konden rijden. Er stonden nog zo’n 4 wagens geparkeerd voor een snelle duik in Lake Mead. Hoewel echt genieten was het niet want het was erg winderig waardoor er veel zand waaide.

Daarna reden we door tot aan Hoover Dam. Dit is zeer sterk beveiligd. Onze wagen werd gecontroleerd en ge moest het niet riskeren om een schijnbeweging te doen om eraf te springen ofzo. Dan kreeg je waarschijnlijk een ticketje Guantanamo Bay J Maar lang zijn we hier niet gebleven. Het werd onderhand tijd om richting Las Vegas te rijden en richting The Strip by night!

In Vegas, hebben we enkele malen The Strip afgereden met onze wagen. Voor je in Vegas binnenrijdt, kan je aan de skyline al de hotels herkennen. We wisten dus al van ver waar we moesten zijn. Die hotels vallen van buiten nogal mee. Tuurlijk, ze zijn groot en indrukwekkend, maar wacht tot je er eenmaal binnenzit… 

Aangezien we toch in Vegas zijn, kozen we voor onze wagen VALET te parkeren. Dat betekent eigenlijk dat je hem laat parkeren. Je rijdt dan tot aan de ingang van het hotel (en geloof mij, dat is al een boulevard) en je geeft uw sleutels af aan de chauffeur en die is er dan mee weg.

Aankomen in Vegas, moet je in stijl doen. Dus besloot An van even de aandacht op haar te vestigen en het alarm te laten afgaan van onze wagen. Iedereen had dus gezien dat wij in The Mirage waren. Zo doe je dat!

Buiten was het immens warm… Woestijnstad eh. Maar dan kom je door de dubbele deur naar binnen en … ge zijt in het tropische regenwoud bij een temperatuur van 14° ofzo. Airco kennen ze daar wel.  Ik had al gezien dat The Venetian recht tegenover ons hotel was. Aangezien we toch konden uitslapen, wij eens gaan kijken. The Venetian is een hotelcasino waarvan de eigenaar wou dat moest Venetië ooit door de stijgende temperatuur op aarde onder water komen te staan, het toch nog zou voortleven in Las Vegas. Hoe dwaas! Maar ’t is wel bepaald indrukwekkend en eigenlijk soms ook lachwekkend. Er varen dus echt gondels door dat casino/hotel. Er is een heus winkelpark aangelegd langs waterkanaaltjes zoals in Venetië en je kan eten op het San Marco plein. Aan alles is gedacht alsook dus menselijke standbeelden. Alles is ook overdekt, maar het plafond is met wolkjes beschilderd. En als je dan denkt dat The Venetian de kroon spant… think twice and read on!

Zion NP

Na Bryce, was het al de beurt aan Zion. Het tempo ging dus omhoog! Zion lag iets meer ten Westen van Mt Carmel. Wij kwamen dus uit de Oostelijke kant en oh gelukkig… wat een toproute was dat! Na het tonen van ons pasje, raakten we terug makkelijk binnen in Zion en werden we op rode grindwegen geleid langs de bergen van Zion. Echt prachtig om te rijden. Ook hier zijn enkele parkings net langs de weg aangelegd waar je kan stoppen en genieten van het uitzicht. Zion beloofde dus al direct veel.

Na enkele tunnels stonden we ineens in de vallei. Zonder dat we dat eigenlijk beseften. We bekeken onze Zion gazetjes even en pikten enkele wandelingen eruit. Aan het visitor center parkeerden we onze wagen naast een ‘raar’ gezelschap. De mannen naast ons waren leden van TheOneRing, een internetorganisatie die als gemeenschappelijke interesse: The Lord Of The Rings heeft. Zij waren op rondtrip door de USA en gingen overal foto’s trekken van Gandalf. Ze hadden een pop van Gandalf mee en trokken zo overal foto’s van hem. Zo was ie dus al in Zion geweest, San Diego en Las Vegas. Raar mannen…

In Zion kozen we twee makkelijkere wandelingen, The River Walk en het populaire Emeralds Pools. An was wel wat ontgoocheld toen we aan de River Walk begonnen. Ze had hoop dat dit echt langs de rivier zou gaan, maar in feite was dit een makkelijk begaanbaar wegje langs de rivier. We zetten toch maar door omdat we nu wel het begin van de prachtige The Narrows wandeling wouden zien. Hiervoor is Zion wel berucht. Dit is nl. een wandeling tussen de canyons van Zion door (en niet langs) de rivier. An wist niet goed wat The Narrows was, maar toen ze het zag … was ze wel verkocht. “Tees moeten we toch doen”. Wij waren er echter wel niet op gekleed. Ik had een lange broek aan, we hadden onze goede fotocamera en videocamera mee... maar ge zijt daar dan toch ook maar één keer eh. Wil je dan later kunnen zeggen: “we zijn aan The Narrows geweest, maar zijn niet begonnen”? 


Dus wij op weg voor 40m en dan terug beginnen twijfelen. Even verderop stonden nl. mensen tot aan hun nek in het water (en ze waren niet aan het zwemmen). Terug veel twijfel dus… maar enkele terugkomers stelden ons gerust. Dit is het zwaarste punt voor de komende 3km. Dus wij alles wat herschikt in de rugzakken, deze op Roel zijn schouders gezet en weg door dat diepe stukje. An tot aan haar nek ik het water, Roel net tot aan zijn middel. Maar zijn wij blij dat we hebben doorgezet! Wat daarna volgde was gewoon magistraal mooi. Je staat daar tussen twee enorme canyons met af en toe een watervalletje en met uw voeten in het water… Super! We gingen dapper verder door de canyons en door de rivier. En trachten ons recht te houden. Gelukkig was het wel heel goed weer. Werd je al eens nat, dan droogde je wel terug op.

Na The Narrows, hebben we ons een kwartiertje laten drogen. Ondertussen aten we wat en trachten we ons eten weg te houden van opdringerige eekhoorns. Het is nl. verboden om dieren te voederen in de Nationale Parken. Ze willen deze wild houden en als ze steeds eten krijgen, is dat al niet het geval en worden ze bovendien agressief tegen mensen die dan niets geven. Er staan zelfs boetes op tot $1.000.

Aangezien we het ondertussen toch al wat gewoon waren om in het donker te rijden, besloten we ook nog om Emeralds Pool Trail te doen. Deze hebben we gecombineerd met The Grotto Trail. Deze wandeling was welgekomen om nog verder te drogen en verder te genieten van Zion.

Zion was net als Bryce een voltreffer. Veel beter dan de Grand Canyon! We hebben hier wel gemerkt dat we geen voldoening halen uit enkel een uitzicht, wij moeten iets actief doen en dat hebben we in Zion en Bryce echt wel kunnen doen.

In St George aankomen hadden we een knap motel. Veel tijd hadden we echter niet meer. Snel naar de supermarkt en naar The Players Grill. Roel wou dan toch ook wel eens een sportsbar doen in de USA. Dat was ook wel een aparte beleving. Je kon daar kijken naar het American Football. We hadden weer een dag uitgekozen… Het college seizoen startte nl. net die avond. Het echte seizoen, de NFL, startte pas een weekend later. Roel supportert voor de San Francisco 49ers!! ’t Eten was ook wel goed en Roel kreeg daar nog een halve chocolade taart ook… Hij heeft ze niet opgekregen. Onze ober moest er eens mee lachen.

Bryce NP

Vandaag beloofde onze reisgids een topdag. Op het menu stond nl. Bryce en dit nationaal park is indrukwekkender dan de Grand Canyon (dat vonden wij toch). Hoge adelbrieven dus en hoge verwachtingen voor dit park. Naast het bezoeken van dit park, had Roel ook nog zijn oog laten vallen op Scenic Byway 12, een route met enkele spectaculaire dingen. We vertrokken dan ook redelijk vroeg en aten enkele muffins / cupcakes van winkeltjes langs de weg.

Voor we Bryce binnenreden, dienden we een stuk van de route 12 te doen. Deze bracht ons langs de Red Canyons. Dit was prachtig! Echt rode stenen die zijn uitgesneden door de wind. Prachtig. We parkeerden onze wagen langs de weg en deden een kleine wandeling tussen deze prachtige rotsformaties. Als Bryce ook zo mooi is, dan zitten we goed. An was alleszins helemaal verkocht aan die rode stenen.

In Bryce reden we direct naar Sunset point. Vandaar vertrekken enkele wandelingen. Sunset point  bood echter al een prachtig uitzicht over de hoodoos van Bryce. Als er iets is wat we nu echt wel wilden doen… dan is het het beleven van een canyon. Nu wouden we echt niet boven aan de canyon blijven staan en kijken. Dus trokken we onze goeie schoenen aan en deden we de Queens Garden Trail. Deze trail bracht ons naar de bodem van de canyon. Je kon er knappe dingen zien. Onderweg waren we echter er niet uit of we nu deze trail straks terug in omgekeerde richting moesten doen. Roel dacht dat we wel konden overschakelen op de zwaardere Navajo Trail en zo naar Sunrise point konden gaan en vandaar de Rim Trail terug doen naar ons startpunt (en waar onze wagen dus stond geparkeerd). An dacht dat we hetzelfde moesten terugdoen. Gelukkig had Roel gelijk. Tweemaal hetzelfde zien, dat is nl. ook zonde van de tijd.

Wij dus overgeschakeld op de zwaardere Navajo Trail. Ondertussen waren we wel enkele malen verrast door een plotse regenbui /  hagelbui/ onweer. We schuilden onder de bomen, hoewel dat eigenlijk ook niet zo slim is want die kunnen geraakt worden door de bliksem. Door het onweer ontstond er een stevig beekje. De Navajo trail bracht ons terug naar boven in de valley. Net toen we aankwamen, barstte er een zeer hevig omweer uit. I.p.v. de Rim Trail dus terug te volgen, pakten we de shuttle richting onze wagen. Daar aten we wat en wachtten tot het omweer over ging. Als het wat beter was, reden we naar de top van de valley om nog enkele zichten te zien.

Daarna zat Bryce erop voor ons en het was ferm de moeite!! We hebben nog een stukje gedaan van de route 12. Hier kan je echter wel meer uithalen. Er waren nl. redelijk wat ongeasfalteerde wegen. Door het omweer waren deze echter nu niet meer toegankelijk. Maar Bryce maakte eigenlijk echt wel alles goed.

Het was al vrij laat en we dienden dan ook in het donker terug te rijden. Dat is ook wel een speciale ervaring in USA. We reden door naar Kanab, een iets groter stadje van Mt Carmel, om daar de McDonalds in te duiken en onze inkopen te doen voor morgen. Deze inkopen worden voor jou ingepakt in zakken. En dat is een ferm nadeel! Wij zijn dus een zak vergeten in Kanab en hebben dit pas gemerkt bij het uitladen in Mt Carmel. Aangezien beide stadjes 45 minuten uit elkaar lagen … vonden we dit nu ook weer niet de moeite om voor twee flessen water terug te rijden. Die kopen we morgen dan wel elders.

Lake Powell

’s Morgens hadden we besloten om wat te gaan plonsen in het Lake Powell. We hadden via onze reisgids enkele stranden gevonden, maar ter plekke gekomen blijken Amerikanen toch iets anders te verstaan onder stranden… Het waren nl. allemaal rotsen en je kon daar wel in het water gaan.

Dilemma was toen om ofwel te vertrekken richting Mt Carmel ofwel nog enkele dingen te gaan bekijken in Monument Valley. We hadden echter op die moment problemen met onze credit card en deze waren nog niet geheel opgelost. Aangezien Monument Valley in het land van de Navajo ligt, dienden we daar aparte inkom voor te betalen. Naast dit, lag Monument Valley redelijk wat uit de route en zou het toch stevig wat omweg betekenen. Dus reden we maar meteen door naar Mt Carmel.

Deze stad hadden we gekozen voor enkele nachten. Mt Carmel ligt nl. tussen het Zion park en het Bryce Park. Dat maakte het ons wel gemakkelijk om deze twee parken te kunnen doen en te blijven overnachten in hetzelfde motel.

Tusayan - Page

Vandaag verkenden we het Oosten van park. Hiervoor dienden we een andere bus te nemen die ons bracht naar Yaki Point. Na deze uitzichtpunten, hadden we genoeg van de Grand Canyon gezien.

We hebben dit wat sneller gedaan, want onze GPS (die we nu beter en beter onder de knie kregen) beloofde ons nog een pittige route richting Lake Powell. Nadat we ’s morgens de Oostkant hadden bezocht van de Grand Canyon, dienden we afscheid te nemen van dit eerste park en konden we op weg naar Lake Powell.

Onderweg naar Lake Powell wou ik nog wel graag stoppen aan Horseshoe Bend. Op dit punt maakt de Colorado rivier een U-bocht en heeft ze zo een plateau uitgesneden van wel 50m diep. Maar om tot daar te raken, dienden we eerst even in het rood te gaan. Voor de ene letterlijk… De weg naar Horseshoe Bend was vrij… warm. Of zeg maar heet. Er was nergens schaduw, geen wind… en ’t zal tegen 40° C zijn geweest. Op sommige punten ging het dan ook nog eens redelijk omhoog wat de hartslag stevig doet stijgen. Maar het zicht maakte heel veel goed. Echt knap. Toen we terug aan onze auto waren, zagen we beide (met An op kop) zo rood als een kreeft (van de warmte).

Daarna reden we verder over de Glenn Canyon dam en kwamen we in ons volgende park, de Glenn Canyon. Onze pass laten zien en we waren binnen. Glenn Canyon bestaat uit een groot meer, Lake Powell. Dit kan je verkennen met boten. Zo kan je de Canyons binnenvaren, maar … dat is allemaal vrij duur. Die dag lukte ons het sowieso al niet meer om dit nog te doen. We reden naar ons hotel, deze keer in het park gelegen en verkozen om daar wat aan het zwembad te zitten. 

Grand Canyon NP

Vandaag stond ons eerste hoogtepunt op het programma, nl. het bezoek aan de Grand Canyon. We zijn nog steeds in Arizona en deze staat wordt dan ook de Grand Canyon State genoemd. Onze reisgids, dat is dus een boekje en geen echte persoon ofzo, raadde ons aan om deze te bezoeken te starten vanaf de Eastern Drive. Dat betekende wel een beetje omweg, maar we konden het ons wel veroorloven aangezien ons motel in Tusayan op een kwartier van de Grand Canyon ligt.

Eerst even tanken en ons een koelbox aanschaffen. Stel jullie daar niet veel van voor… Dat was gewoon een piepschuimen bak dat je diende te vullen met ijs, maar dat werkte wel goed! Daarna vertrokken we op weg naar de Grand Canyon via dus de Eastern Drive.

De Eastern Drive begint met enkele kleine canyons die je steeds kan bezichtigen. Langs de route staan view points aangegeven en daar kan je dan naartoe rijden. Daar aangekomen parkeer je de wagen en kan je wat vrij rondlopen. Zo kwamen we uiteindelijk – enkele view points later - aan de ingang van het park. Daar kochten we een American Pass voor $80. Deze pass geeft je ook toegang tot heel wat andere parken en aangezien wij toch zinnens waren er veel te doen, kwam ons dat heel wat voordeliger uit.

De rangers legden ons uit dat het eerste stoppunt enkele meters verder was. Dit was Desert View. Ze zeiden meteen dat het ook een absolute must was om daar eventjes te stoppen. Daar kon je nl. een uitkijktoren beklimmen om een 360° graden overzicht te krijgen. De moeite!!

In het Grand Canyon park, krijg je pas echt een indruk over hoe groot de Grand Canyon eigenlijk wel is. In het park kan je verschillende wandelingen (=trails) doen. Ook rijden er heel wat shuttle bussen. We hebben met de bus de Hermit Trail route afgelegd. Deze brengt je langs enkele view points waar je echt knappe zichten hebt. Deze trail ligt ten westen van het park. Op enkele views kon je echt de bodem van de vallei zien en de Colorado rivier zien kronkelen.

Na deze trail was het tijd om naar ons motel in Tusayan te gaan. Dit was echter wel een tegenvaller. Het was een duurder hotel wegens dicht bij het park, maar het was er niet aan te zien. We hebben ’s avonds zeker 8 grote motten moeten neerkloppen alvorens we konden slapen J .Daarnaast lekte de kraan in de badkamer nog ook en dat was irritant! Gevraagd aan de receptie of ze dit konden maken, maar dat ging niet en daarmee was de kous af. An heeft dan maar een creatieve oplossing bedacht en er dan maar een kussen onder gelegd zodat we tenminste niet meer 'tik tik tik...' hoorden.

Prescott en Sedona

Ons eerste motel was wel oke. Zoals in de films stond onze wagen voor de kamer geparkeerd. Veel tijd hadden we echter niet. We hadden gisteren (via Wifi) enkele shoppingcentra opgezocht in Phoenix. We zorgden er steeds voor dat onze hotels wifi hadden zodat we toch steeds online konden. Dit was nl. wel noodzakelijk omdat we de meeste hotels dus nog niet hadden geregeld. Maar terug over naar het shoppen… J

Terug volgens Nonkel Stephen, was de taks in Arizona het laagst en kon je dus best daar je inkopen doen. In de voormiddag gingen we dan ook naar Outlets at Anaheim, een shoppingcenter net buiten Phoenix. Dat gaf ons ook meteen de kans om onze huurwagen wat uit te testen.

In het shoppingcenter viel ons meteen op dat er totaal geen volk rondliep. We hadden wel meteen de Levi’s shop gevonden. Ik had wel graag enkele broeken gekocht. Na een kwartier stond ik dan ook terug buiten die shop met twee broeken rijker en enkele dollars armer. Levi’s is ginder echt spotgoedkoop. Die broeken hebben mij €60 gekost. An kocht haar een shortje in Columbian. Ze had spijt dat ze door de zwangerschap geen Levi’s kon kopen.

Daarna reden we verder naar Prescott. Daar hebben we snel even door het plaatselijke woud gereden. Via Prescott ging het langs Jerome naar Sedona. Althans… dat was het plan. Onze GPS stuurde ons echter niet de weg uit die wij wouden. Hierdoor hebben we wel wat tijd verloren en kwamen we later dan gepland in Sedona.

In Sedona aangekomen, konden we de Red Rocks nog bekijken vanop enkele view points. In het Visitor Center waren we er dan achtergekomen dat Amerikanen 4 dagen verlof hebben op een jaar. Althans… dat was toch het aantal dagen dat die gids in dat center had. We hebben ginder ook nog een deeltje van Oak View Trail gedaan, maar vertrokken dan richting Flagstaff.



Vanuit Sedona was het een prachtige route door de bossen naar Flagstaff. Dat was wel een pareltje. In Flagstaff hebben we dan nog even over Route 66 gereden en zijn we gaan inchecken. Veel is er daar niet meer van te zien, van die Route 66. Je hebt wel nog enkele souvenirwinkels die wat memorabilia verkopen. Flagstaff zelf is voornamelijk berucht van zijn enorme goederentrein.